به گزارش فرهنگ امروز به نقل از فارس؛ دومین نشست آموزشی پژوهشی دستگاهی ایران عصر روز گذشته در فرهنگسرای ارسباران با حضور هوشنگ ظریف، داریوش طلایی، رامین جزایری و کیوان ساکت برگزار شد.

حسین علیزاده قرار بود در این نشست حضور داشته باشد که انجام یک سفر کاری باعث شده بود تا او فیلمی را به این نشست بفرستد.

 او در این کلیپ گفت :دوستان جوان باید بدانند که موسیقی را با ریشه باید دنبال کرد. آنچه که امروز به عنوان موسیقی سنتی عرضه می‌شود یک نوع موسیقی عامه پسند است که تمرکزش بر روی مسایل مادی است ما باید در این شرایط موسیقی را نجات بدهیم.

وی افزود: جوان‌ها باید ابتدا پدیده‌ای را به ریشه متصل کنند و سپس شروع به بروز خلاقیت‌هایشان کنند. امروز هر کس در جایگاه خودش باید وظیفه‌اش را انجام دهد. همه چیز را از دولت نباید توقع داشت اگر دولت هم از جریان موسیقی سالم و درست حمایت نکرد عیبی ندارد چرا که ما خودمان هم دولتیم و هم ملت.

حسین علیزاده درادامه: با اشاره به روزهای آغازینی که ساز تار را دست گرفت گفت: یکی از کسانی که همیشه مدیون او بوده‌ام هوشنگ ظریف است که او را از دوران کودکی شناختم. خیلی از هنرمندان موسیقی مدیون او هستند.

علیزاده ادامه داد: معلم سرود ما در مدرسه ظریف بود در ادامه وقتی به هنرستان هم رفتم آرام آرام به شخصیت تار نزدیک شدم و وقتی بیشتر با این ساز آشنا شدم دیدم که چه کار سختی را پیش‌رو دارم. خیلی زمان نگذشت که یکی از شاگردان خوب ظریف شدم. من و طلایی ارتباطی قلبی با او داشتیم و وقتی تعطیلات عید فرا می‌رسید با بغض راهی خانه می‌شدیم.

 این آهنگ‌ساز افزود: این خودش یک سنت است که عاشق استاد بشویم تمامی این اساتیدی که به ما آموزش دادند این ریشه‌ها را در ما کاشتند به هر صورت با تار و تکنیک‌های آن در سه سال هنرستان آشنا شدم  ما در این سه سال حتما باید کارها را زیر نظر ظریف اجرا می‌کردیم و در عین حال نیم‌نگاهی هم به ردیف داشتیم و باید کتاب موسی‌خان معروفی را نزد استاد ظریف اجرا می‌کردیم.

وی تصریح کرد: پس از این 3 سال شاگردها ارزیابی ‌می‌شدند کسانی به کلاش شهنازی راه می‌یافتند که مورد تایید ظریف باشد. خوشبختانه من و طلایی کسانی بودیم که به کلاس شهنازی راه یافتیم آن موقع واژه استاد آنقدر ارزشش بالا بو د که به هر کسی خطاب نمی‌شد و ما امسال ظریف و شهنازی را با لفظ آقا خطاب می‌کردیم.

علیزاده ادامه داد: شهنازی عصاره موسیقی ایران بود و در عین حال هم پر از مهر و عطوفت بود ما رابطه عمیقی با استادان مان پیدا می‌کردیم در آن دوران کسانی که به موسیقی گرایش پیدا می‌کردند به نوعی از فساد دور می‌شدند.

 این موسیقِی‌دان ضمن اشاره به اهمیت ساز تار در تاریخ گفت: ما باید خواستار تاریخ و فرهنگمان باشیم وقتی می‌گوییم تار خواه ناخواه یاد ایران می‌افتیم. سرزمینی که قدت بسیاری دارند به نوعی با سازشان شناخته می‌شوند و ساز هویت و نماینده مردم است. در واقع وقتی صدای ساز را می‌‌شنویم صدای یک ملت شنیده می‌شود.

علیزاده ادامه داد: در موسیقی ایرانی ردیف که میراث موسیقی آن است به عنوان رپرتوار شناخته می شود. در تکنیک تار و هنر تار نوازی مساله اصالت و ریشه بسیار مهم است. رپرتوار درست می‌تواند جریان آموزشی صحیح را هدایت کند.

 وی در خصوص نحوه آموزش ساز تار نیز گفت: آموزش سینه به سینه در همه موسیقی‌ها در تمام دنیا جریان دارد و این فقط مختص موسیقی ایرانی نیست. اما منظور از نت و آموزش آن تنها ثبت موسیقی است ابتدا باید بخش هنری اتفاق بییفند و بعد به شکل نت ثبت شود. استاد شهنازی یک نت هم قرار نبود بخواند و اصلا لزومی نداشت متاسفانه با برخوردهایی که با موسیقی در طی سالیان گذشته شده باعث شده تا ما الفبای مختص موسیقی خودمان را نداشته باشیم.

این استاد موسیقی در خصوص رابطه بین اساتید موسیقی نیز گفت در فرهنگ ما اساتید مثل رقیب می‌‌شوند و در کنار هم نیستند به نوعی این بخشی از فرهنگ ماست که ما هم با هم ارتباط داریم و در عین حال نداریم.